هوالجمیل

سوغاتی از کهکشان

کودکم بر آب و صابون می دمید
صد حباب از هر دمش می شد پدید

کهکشانی از حباب رنگ رنگ
در فضا ، رقصنده می شد بی درنگ

حلقه ها یک یک شکوفا می شدند
در مداری منحنی ، وا می شدند

با نشاط و لذت و شور و شعف
کودکم پیوسته کف میزد به کف

با همان سرعت که او می آفرید
می شدند آن کهکشانها ناپدید

در مسیر بازی آب و هوا
ذهن من پاشیده می شد در فضا

بینهایت کهکشان مثل حباب
ریشه دارند از ازل در عرش آب

اینهمه سیاره ی زیبا و ناز
خلق می گردند و می میرند باز

با دمی آیند یک یک در وجود
در دمی دیگر فنا گردند زود

عمر آنها گرچه باشد بی حساب
در حقیقت، نیست بیش از یک حباب

سنجش ما ، در زمان پندار ماست
زین سبب اندیشه ی ما، در خطاست

سال و ماه و هفته و لیل و نهار
ظرف عمر ماست ، نی پروردگار

روز و شب از نور می آید پدید
سال ما ، در وهم می گردد جدید

گرچه باشد شمس ، معیار زمان
هست او خود نقطه ای در کهکشان

در قیاس کل هستی ، شمس ما
کرم شب تابی است در عمق فضا

گر که خواهی فاش ، عمر کهکشان
در کف صابون بِدَم چون کوکان

عمر ما نسبت به هستی ، هیچ نیست
پس هدف از خلقت این هیچ چیست؟

هیچ ، یعنی کل اسرار وجود
هیچ گشتن، هست معنای سجود

گر، به راز هیچ بودن پی بریم
همسفر در عرش با پیغمبریم

معنی الله اکبر ، در عمل
هست لذت بردن از راز ازل

بی زمانی ، حاصل این وحدت است
این رهائی ، منشأ هر لذت است

گر شوی در«بی زمانی» غوطه ور
می شوی از راز هستی با خبر

والسلام
محمد حسین صادقی
24 / 11 / 85
قم